جاناتان مرغ دریایی روزهای بعد را در انزوا سپری کرد.
ولی پروازکنان تا دوردست و فراسوی صخره های بلند
می رفت.از تنهایی غصه نمی خورد،فقط از این بابت
اندوهگین بود که سایر مرغان دریایی حاضر نیستند
به شکوه پرواز،که در انتظارشان است باور بیاورند،
حاضر نیستند چشمانشان را باز کنند و ببینند.
از کتاب جاناتان مرغ دریایی
اثر ریچارد باخ